Clientverhalen

1964 was de geboorte van het tiende kindje uit een gezin dat uiteindelijk 12 volgelingen zou tellen. Eerlijk zou het niet verdeeld zijn, 4 jongens en 8 meisjes die moesten gevoed en grootgebracht worden. Helaas sloeg ook in deze familie het noodlot toe, 2 jongens en één meisje lieten niet veel jaartjes na hun geboorte hun leeftijd vereeuwigd zien van wat in die tijd bekend stond als “wiegendood”.

Was dit de oorzaak of het feit dat we een groot gezin waren of misschien omdat mijn ouders van voor de oorlog zijn, feit was dat wij allemaal heel streng werden opgevoed. Het heeft alleszins wel ergens mijn karakter gevormd denk ik.

Mijn enige broer die ik nog had was wel even 14 jaartjes ouder waardoor zijn interesse wel verder ging dan even spelen met mij. Men zusters waren allen samen bezig, met de poppen, gezelschapspelen of samen giechelen over de jongens.

Ik kreeg steevast autootjes. Op latere leeftijd heb ik alles weggegeven zoals ik ze gekregen had, als nieuw. Geen krasje kon je erop vinden, ze stonden mooi naast elkaar op een rechte lijn. Echt spelen deed ik er eigenlijk niet mee, het interesseerde me eigenlijk niet. Mijn ouders hebben meermaals gezegd dat ik de mooiste, properste en ordelijkste kamer steeds heb gehad.

Maar over je gevoelens, over wat je wilde, werd er nooit gesproken, laat staan even hardop denken want dan kreeg je een mep rond je oren en dat wilde je kost wat kost vermijden.

Zelf als jonge knaap leefde ik in mijn eigen denkwereld, wetende dat er iets niet juist was, maar het niet kon plaatsen en zeker met niemand over praten. In de zomer was iedereen buiten aan het spelen. De jongens uit de buurt op straat aan het voetballen of ravotten. Iedereen behalve ik, wat was er toch fout met mij. Ik droomde van mij te kleden als vrouw en op te maken, was ik dan zo vreemd op de wereld.

Jaren gingen voorbij, ik werd puber. Althans zou ik moeten geweest zijn, want het bleef steeds maar weer een waas in mijn gedachten die meer en meer zich wilde uiten maar niet durfde.

Eén voor één vlogen de vogels uit het ouderlijke nest. Daar zat ik dan opeens. Juist afgestudeerd en klaar om de wereld te willen veroveren met je krachten met nog 2 jongere zussen die nog op de schoolbanken vertoefden. Na enkele maanden sloeg het noodlot opnieuw toe. Mijn vader kwam plots te overlijden en werd ik met men beiden voeten op de harde wereld genageld. Ik moest zorgen voor men moeder en men 2 zussen, een huis afbetalen en onderhouden zoals men van een echte man verlangt. En toch was er nog steeds iets niet juist. Ik wist toen al (zo voelde het toch) dat ik me meer vrouw voelde en wilde zijn dan man. Maar toch wilde ik geen man in mijn toekomstig leven. Was ik dan hetero omdat ik iemand van het andere geslacht beminde. Of was ik, ja, wat was ik want ikzelf wilde door het leven gaan als vrouw met mooie lange haren die ik toen als enige thuis al had. Feit was dat ik zo hard moest werken, dat ik geen tijd had om te piekeren.

Enkele jaren later leerde ik een vrouw kennen. Thuis was men blij dat ik dan toch iemand vond om een toekomst op te bouwen, want men was stilaan aan het wanhopen dat iemand van voor in de twintig nog nooit een liefje had gehad. Zoals de gang van zaken destijds was, trouwde ik er na een tijdje mee. Ik werkte en werkte altijd, ik was zo opgegroeid en het was me met de lepel in de mond gepropt dat het mijn plicht was om voor het gezin te zorgen. Maar zoals het leven meestal is, verwelkte ook deze rozenstruiken met de scheiding als gevolg.

Ik had al wel enkele zussen die gescheiden waren en tijdelijk terug thuis onder moeders vleugels waren ingetrokken. Maar niet met mij hoor, dat wilde ik niet. Ik wilde en zou bewijzen dat ik op men eigen benen kon staan en ook slagen. Het is wel raar, alle meisjes gingen na hun scheiding terug naar moeder en ik leefde alleen, maar dat kon mij niks schelen, ik kon mezelf eindelijk een beetje ontplooien. Kuisen, wassen, strijken, knopen aannaaien, boodschappen doen, zelfs broeken inkorten, niets was me teveel en deed dit met plezier al was het altijd op zondag want ik werkte 6 dagen van de zeven meer dan een dubbele shift. Ik heb die tijd wel dikwijls gehoord dat ik beter men plan kon trekken dan men zussen. Men moeder heeft ook meermaals gezegd dat ik men was maar naar haar moest brengen. Maar nee, ik had ervoor gekozen om alleen verder te leven en dan moet je er alles maar bijnemen. Ik kocht nu en dan iets moois vrouwelijks en steevast was het elke zondagmorgen feestdag. Ik was gekleed als vrouw, gedroeg me als vrouw en voelde me openbloeien, voor even toch. Maar dat was niet genoeg. Ik voelde me vrouw en wilde door het leven gaan als vrouw en niet alleen tussen de vier muren waarin ik leefde. Dat gevoel is nooit weggeweest sinds mijn jonge jaren en nu met alleen te leven werd de droom om dit te proberen te realiseren meer en meer. Maar in de tijd (die nog niet zo lang geleden is) kon je niet zomaar ergens naartoe gaan, laat staan daarover te spreken.

Na twee harde jaren alleen, leerde ik men huidige echtgenote kennen. Ik heb haar van in het begin eerlijk alles gezegd om haar niet te willen misleiden. Een jaartje later zijn we gaan samenwonen en enkele jaren later getrouwd. Maar nog steeds werkte ik meer dan het dubbele om men vrouwtje gelukkig te maken en wederom mij eigen gevoelens te onderdrukken. Ons huwelijk werd bezegeld met 2 schatten van kinderen. Het geluk van men vrouwtje was compleet, maar het mijne niet. Tijdens de zwangerschappen was ik eigenlijk stiekem jaloers, ik wilde daar in de plaats een buikje krijgen waar nieuw leven zich zou ontwikkelen. Een week na de tweede bevalling werd men vrouw dringend terug opgenomen in het ziekenhuis. Het verdikt luidde, de rest van haar verdere leven zware medicatie waaronder bloedverdunners nemen. Zij mocht sowieso geen kinderen meer krijgen (we wilden beiden 3 kindjes hebben).

Weer namen we de draad van ons leven op. Werken, werken, werken en in stilte bleef ik dromen. Dromen van een ander leven.

Op een bepaald moment heeft men vrouw me gezegd: “We hebben 2 gezonde kinderen, we werken hard. Het wordt tijd dat jij ook jouw droom gaat waar maken”. Dat klonk als muziek in men oren. Ook zij zag dat ik terug kracht en moed kreeg in het leven. Uren, dagen, maanden hebben we gezocht naar informatie. We hadden nog niet lang een computer en schuimde heel het internet af naar informatie. Er was maar één iemand die toch mijn aandacht bleef trekken, steeds weer en weer en ik heb meermaals haar site bezocht. Een mailtje gemaakt over wie ik was, hoe men leven tot dan was verlopen en men ultieme wens, de enige wens die ik ooit heb gehad. Steeds weer belande deze mail in de prullenmand. Zo kon het ook niet verder blijven gaan. Zij kende mij trouwens niet, een neen heb ik en een ja kon ik krijgen. Op 8 mei 2009 heb ik dan toch de mail verstuurd naar Karen Peger ( www.Karenpeger.be ). Groot was mij opluchting toen ik iets later al antwoord kreeg. Mijn mailtje had haar aangegrepen en zij wilde mij graag helpen. Na een eerste afspraak te hebben gemaakt, ben ik samen met men vrouwtje naar haar gegaan. De zenuwen in men hele lichaam stonden gespannen. Ik weet niet hoe het kwam, maar van het moment dat wij bij Karen binnenkwamen, waren de zenuwen direct weg. Het voelde aan alsof zij al jaren in mij ziel, mijn innerlijke kon kijken en niet naar de huid die erom heen plakt van bij je geboorte. Ik was gerustgesteld. Na 45 jaar kon ik eindelijk beginnen te dromen van men eigen “ik”. Na een aantal sessies heb ik haar ook gezegd dat ik steeds worstelde met make-up en waar ik op zou moeten letten bij de aankoop van kleding e.d. Ga maar eens een winkel binnen om vrouwelijke kleding te kopen als zogezegde man. Ze bekijken je meer buiten dan wat anders, dus raad kan je zeker vergeten. Karen kende Ilse Adams, een pracht ven een vrouw vertrouwde ze me toe. Zij had het met Ilse al over mij gehad. Weer kon er misschien een deurtje opengaan voor mij. Na enkele mailtjes voor een afspraak werd ik op 29 oktober om 10uur bij haar op de make-up studio verwacht. Van ’s morgens vroeg waren de zenuwen al in men keel aan het schrapen. Zoals een vrouw het zal beamen, legde ik men beetje garderobe op het bed gespreid. Wat kan ik het beste aandoen, zou ik daarmee niet teveel opvallen, dat is precies wat te preuts, vele vrouwen zullen dat ook wel eens gehad hebben. Maar voor mij was het iets anders, alsof men toekomst ervan zou afhangen en ik wilde toch een goede eerste indruk geven. Eens aangekomen in de studio’s, wist ik niet meer waar ik het had. Ik werd heel hartelijk en uitermate openlijk ontvangen door Ilse Adams en haar medewerkster. Het was alsof ook zij in mij de vrouw zagen en voelde wie ik zou worden. Een last viel van mijn schouders af, precies of we elkaar al jaren kenden, zo werd ik geaccepteerd. De ene na de andere sessie verliep vlekkeloos, meer een meer werd ik me bewust van hoe ik met make-up moest omgaan, op wat ik moet letten bij aankoop van kleding enz… Ilse haalde er zelfs iemand bij van Steven-St.Clair, en men haren werden ook beetje bij beetje in de vorm gegoten naar een weelderige mooie lange haardos waar je alle kanten mee op kan. Op een gegeven moment ben ik samen met Ilse gaan shoppen op de Meir in Antwerpen. Er zijn altijd mensen die nakijken en commentaar geven, maar ik voelde mij beschermd bij Ilse, ik had mij mentor bij. Het klinkt misschien belachelijk, maar voor mij was dat ook een soort mijlpaal, een grote stap, een bevestiging.

Nu vonden zowel Karen als Ilse mij klaar om de volgende (en tevens eerste wettelijk geregeld) stap te nemen. Ik nam contact op met het genderteam in het UZ in Gent. Ook daar wordt je na een lange reeks sessies met de psychologen aldaar onderworpen. Het is een lange lijdensweg hoor, telkens opnieuw. Maar ja, het is dan ook een grote verandering die je ondergaat, eentje die nadien niet meer kan ongedaan gemaakt worden. Daarom dat men ook zeer strenge regels erop na houdt. Na ook hier op geregelde tijdstippen een bezoekje gebracht te hebben en de nodige vragen te hebben ingevuld werd ik zes weekjes geleden verwacht bij de professor van het genderteam. Groot was mijn opluchting toen ik na een dagje van alle soorten testen en onderzoeken de nodige voorschriften meekreeg. Ook daar heeft men mij na heel veel wikken en wegen aanvaard en goed bevonden, er zijn meer dan genoeg bewijzen dat ik (man) in een verkeerd lichaam zit en dat ik eigenlijk een vrouw had moeten zijn. Sinds zes weekjes ben ik bezig aan de hormonenkuur. De volgende stap is genomen, ook in men leven en het leven in ons gezin. Er is al meer rust gekeerd, ook in mij. Ik zal een toekomst hebben, een leven, een gelukkig leven hoop ik. Zelf mag ik mij zeker gelukkig prijzen dat men gezinnetje mij al die tijd is blijven steunen en dat nog steeds doe, want de meesten eindigen dramatischer, veel eenzamer. Ook mag ik mij zeer gelukkig prijzen met de steun en de raad die ik heb gekregen van Karen en Ilse waar ik enorm veel bewondering voor heb en die (voor mij althans) als vriendinnen beschouw, want vele anderen laten mij links liggen nu. Maar echte mensen die open staan voor elk individu in onze bekrompen

eenrichtingsmaatschappij, daar heb ik enorme bewondering voor. Daarmee dat ik hen in met hartje een speciaal plaats zal geven.

En nu, nu kijk ik uit naar de volgende trede om te bestijgen en me eindelijk officieel vrouw te mogen zijn, open en bloot, zoals ik men hele leven al ben geweest.

Aan al diegenen die dit niet willen begrijpen zou ik de raad willen geven:” Kijk om je heen, iedereen is uniek, iedereen heeft gebreken, niemand is volmaakt. Wat er achter de muren van een huis afspeelt, zijn dikwijls tragedie, mensen met dromen die ze niet durven uit te laten komen, welke ze ook zijn, om welke reden dan ook. Ook jij zal in je leven wel een droom hebben, iets uitzinnigs willen doen, ga ervoor voordat het einde van je leven je inhaalt. BETER LAAT DAN NOOIT !”